Sifan had een droom. Een droom over de Olympische Spelen in Parijs in 2024. ‘Het is mijn droom om in Parijs de baan en de marathon te doen. Ik ben gewoon benieuwd hoe hard ik loop’. De toploopster heeft een bijzonder karakter. Dat bleek al uit de medaillereeks op de OS in Tokio in 2021 waar zij goud won op de 5.000 en 10.000 meter en brons pakte op de 1.500 meter. Opgeven doet ze echt als ze niet anders kan, zo bleek ook al tijdens die Spelen: in de serie van de 1.500 meter kwam ze ten val, maar krabbelde op en ze won de race alsnog.
Voor haar marathondebut in London zei Sifan dat ze ‘een beetje bang’ was voor de marathon. ‘Ik heb dit nog nooit gedaan’. In aanloop naar de race had ze zich meermalen afgevraagd waarom doe ik dit mezelf aan? Op de dag van de race huilde ze van de spanning. Huilen van de spanning had ze ook nog nooit gedaan.
Ze kwam in London als eerste over de finish. In een nieuw Nederlands record. Daarmee liep ze de limiet voor de Olympische Spelen in Parijs.
Het ging niet vanzelf. De omstandigheden waren niet helemaal top. Even stoppen om haar bovenbeenspier te stretchen en daarna nog even wachten om een pijnlijke bilspier op te rekken. Om het dan nog maar niet te hebben over een Ramadan van 1 maand waar ze net uitkwam. Luister zelf maar even naar een mooie column van Ellen Deckwitz bij Radio 1. Over nieuwsgierigheid, veerkracht en een doel gesproken……..